[اختصاصی] بررسی موسیقی فیلم بی مصرف ها 2 (The Expendables 2)
سیلوستر استالونه، آرنولد شوارزنگر، ژان کلود ون دم، دولف لاندگرن و چاک نوریس، هیچ کدام نیاز به معرفی ندارند. اکثر ما با فیلم های اکشنی که این بازیگران در دهه ی 80 و 90 بازی کردند خاطره داریم و بارها خودمان را جای شخصیت آنها گذاشته ایم.
شاید کم تر کسی تا دو سال پیش حتی تصورش را می کرد که همه ی این بازیگران در کنار هم و در یک فیلم بازی کنند، ولی استالونه نشان داد، چقدر در میان هم دوره ای هایش نفوذ دارد و آنها چقدر توانایی مقابله با بازیگران نسل جدید و سینمای مدرن آمریکا را دارند. در این راه جت لی، جیسون استاتهام و میکی رورک هم به استالونه و تیمش کمک کردند، نتیجه The Expendables شد.
بلافاصله بعد از توفیق نسبی The Expendables تهیه کنندگان فیلم کلید خوردن قسمت دوم را رسانه ای کردند و سال 2012 را برای انتشارش انتخاب کردند. بی مصرف ها 2 را Simon West که پیش از این ساخت The Mechanic را در کارنامه اش داشت، کارگردانی کرد و Brian Tyler مانند قسمت قبل به عنوان آهنگساز به پروژه دعوت شد.
اگر بخواهیم مردم دنیا را دسته بندی کنیم، با دو گروه مواجه می شویم. آنهایی که از آثار جان ویلیامز لذت می برند و آنهایی که با موسیقی هانس زیمر زندگی می کنند (و در اکثر موارد به خون یکدیگر تشنه اند!). چه زیمری باشید و چه ویلیامزی، شما محکوم به لذت بردن از موسیقی برایان تایلرید. برایان تایلر که بیش از هر آهنگسازی از Jerry Goldsmith تاثیر گرفته همواره سعی کرده تعادل بین موسیقی کلاسیک و مدرن سینما را حفظ کند و تازه ترین کارش، بی مصرف ها 2 دلیلی بر این حرف است.
او که نسبت به همکارانش جوان تر است طی سال ها انعطاف پذیری بیشتری در وارد کردن المان های سبک های دیگر به بدنه ی ارکسترال کارهایش نشان داده، از موسیقی رپ و کانتری بیگیرید تا سمفونیک متال و نیو ایژ، ولی این تنوع باعث نشده او از ارکستراسیون های کاملش که شنونده را یاد کارهای جری گلداسمیت (و البته هم دوره ای هایش) می اندازد چشم پوشی کند.
طبق معمول اولین قطعه ی آلبوم، تِم فیلم هم هست. The Expendables Return نسبت به نسخه ی قبلی اش از انرژی بیشتری برخوردار می باشد، سریع تر به اوج می رسد، پرکاسیو تر است [به موسیقی ای که سازهای کوبه ای پایه ی اصلی آن را تشکیل می دهند، گفته می شود] و در سازبندی آن از گیتار الکتریک و سینتی سایزرها در کنار افکت ها استفاده شده است. در سینمای امروز (حداقل در میان آهنگسازان جوان) استفاده از تِم، کم و بیش از رده خارج شده و جایش را به Sound Designing داده است (نمونه اش The Girl with the Dragon Tatto و Watchmen) ولی کارهای تایلر در اکثر موارد از تم های منسجمی برخوردار بوده و این آلبوم هم مستثنا نیست. در جای جای این آلبوم می توانید اثری از تم فیلم را پیدا کنید و این، نتیجه اش می شود "یک دستی و مرتبط بودن قطعات با یکدیگر".
موسیقی متن هایی که اعضای استودیوی Remote Control می نویسند به سه چیز شهرت دارند; استفاده ی بیش از حدِ پرکاشن ها، سینتی سایزرها و اُستیناتوی استرینگ ها [تعدادی نُت که به عنوان ریتم برای همراهی ملودی اصلی، به صورت متوالی نواخته می شوند]، و اگر آهنگسازی بخواهد برای فیلمش موسیقی مدرنی بسازد باید از این فرمول استفاده کند. برایان تایلر در این فیلم بیشتر از هر وقت دیگری از زیمر و دوستانش الهام گرفته است، کافی ست به نیمه ی پایانی قطعه ی سوم و به صورت کلی به Respect (یکی از کارهای بی نقص آلبوم) گوش دهید تا یاد فیلم های Batman بیافتید.
Making an Entrance را می توان متفاوت ترین (و بهترین) قطعه ی اکشن نیمه ی نخست آلبوم دانست. از دقیقه ی دوم آهنگ به آن طرف با یک موسیقی کاملا غیر قابل پیش بینی طرفید که هر آن ممکن است دچار فراز و فرود شود. نیمه ی نخست آلبوم که پر از آهنگ های اکشن و انرژتیک است با Preparations که در واقع اَنتم بی مصرف ها ست (به نوعی سرود ملی) به پایان می رسد. شنیدن این قطعه با این که ویژگی خاصی ندارد بعد از نزدیک به بیست و پنج دقیقه ی طوفانی به شدت می چسبد.
نیمه ی دوم آلبوم نسبتا از ضرباهنگ پایین تری برخوردار است ولی هم چنان می توانید قطعات پر جنب و جوشی مثل Rescue و Escape را پیدا کنید. Bad Way to Live یکی دیگر از آن قطعاتی ست که به راحتی می تواند در فیلم های بتمن استفاده شود. استفاده ی به جا از سینتی سایزرها و اضافه شدن پیانو به اواخر قطعه باعث به وجود آمدن یکی از کارهای خوب و متفاوت آلبوم شده است.
از ویژگی های مثبت این مجموعه می توان به کیفیت موسیقایی خوب تمامی آهنگ ها اشاره کرد. تایلر به عنوان تهیه کننده ی آلبوم سعی کرده تا حد امکان از قرار دادن قطعات اصطلاحا "فیلر" (یا به قول خودمان آلبوم پُر کنی) دوری کند. بی مصرف ها 2 نسبت به نسخه ی قبلش چه از نظر فیلم و چه از نظر موسیقی پیشرفت خوبی داشته است، این بار با آلبوم تیره تری طرفیم که شباهت های زیادی به Battle: LA، از کارهای قبلی برایان تایلر دارد.
از نقاط ضعف آلبوم می توان به نبود آهنگ های غیر ارکسترال مثل The Contact و Lee and Lacy از قسمت قبل اشاره کرد و این که آلبوم چیز جدیدی نسبت به نسخه ی قبل ندارد ولی تا جایی که امکان داشت، کاستی ها را جبران کرد. اگر دنبال آرامش می گردید به هیج وجه به این آلبوم فکر نکنید.
پی نوشت: James Newton Howard آهنگساز بزرگ و قابل احترامی ست (هنوز هم از شنیدن The Last Airbender مثل روز اول لذت می برم) ولی یک لحظه تصور کنید به جای او، Brian Tyler در کنار هانس زیمر می نشست و برای مردم شهر گاتهام می نواخت!
نویسنده: فراز صارمی/مجله معنای موسیقی
شاید کم تر کسی تا دو سال پیش حتی تصورش را می کرد که همه ی این بازیگران در کنار هم و در یک فیلم بازی کنند، ولی استالونه نشان داد، چقدر در میان هم دوره ای هایش نفوذ دارد و آنها چقدر توانایی مقابله با بازیگران نسل جدید و سینمای مدرن آمریکا را دارند. در این راه جت لی، جیسون استاتهام و میکی رورک هم به استالونه و تیمش کمک کردند، نتیجه The Expendables شد.
بلافاصله بعد از توفیق نسبی The Expendables تهیه کنندگان فیلم کلید خوردن قسمت دوم را رسانه ای کردند و سال 2012 را برای انتشارش انتخاب کردند. بی مصرف ها 2 را Simon West که پیش از این ساخت The Mechanic را در کارنامه اش داشت، کارگردانی کرد و Brian Tyler مانند قسمت قبل به عنوان آهنگساز به پروژه دعوت شد.
اگر بخواهیم مردم دنیا را دسته بندی کنیم، با دو گروه مواجه می شویم. آنهایی که از آثار جان ویلیامز لذت می برند و آنهایی که با موسیقی هانس زیمر زندگی می کنند (و در اکثر موارد به خون یکدیگر تشنه اند!). چه زیمری باشید و چه ویلیامزی، شما محکوم به لذت بردن از موسیقی برایان تایلرید. برایان تایلر که بیش از هر آهنگسازی از Jerry Goldsmith تاثیر گرفته همواره سعی کرده تعادل بین موسیقی کلاسیک و مدرن سینما را حفظ کند و تازه ترین کارش، بی مصرف ها 2 دلیلی بر این حرف است.
او که نسبت به همکارانش جوان تر است طی سال ها انعطاف پذیری بیشتری در وارد کردن المان های سبک های دیگر به بدنه ی ارکسترال کارهایش نشان داده، از موسیقی رپ و کانتری بیگیرید تا سمفونیک متال و نیو ایژ، ولی این تنوع باعث نشده او از ارکستراسیون های کاملش که شنونده را یاد کارهای جری گلداسمیت (و البته هم دوره ای هایش) می اندازد چشم پوشی کند.
طبق معمول اولین قطعه ی آلبوم، تِم فیلم هم هست. The Expendables Return نسبت به نسخه ی قبلی اش از انرژی بیشتری برخوردار می باشد، سریع تر به اوج می رسد، پرکاسیو تر است [به موسیقی ای که سازهای کوبه ای پایه ی اصلی آن را تشکیل می دهند، گفته می شود] و در سازبندی آن از گیتار الکتریک و سینتی سایزرها در کنار افکت ها استفاده شده است. در سینمای امروز (حداقل در میان آهنگسازان جوان) استفاده از تِم، کم و بیش از رده خارج شده و جایش را به Sound Designing داده است (نمونه اش The Girl with the Dragon Tatto و Watchmen) ولی کارهای تایلر در اکثر موارد از تم های منسجمی برخوردار بوده و این آلبوم هم مستثنا نیست. در جای جای این آلبوم می توانید اثری از تم فیلم را پیدا کنید و این، نتیجه اش می شود "یک دستی و مرتبط بودن قطعات با یکدیگر".
موسیقی متن هایی که اعضای استودیوی Remote Control می نویسند به سه چیز شهرت دارند; استفاده ی بیش از حدِ پرکاشن ها، سینتی سایزرها و اُستیناتوی استرینگ ها [تعدادی نُت که به عنوان ریتم برای همراهی ملودی اصلی، به صورت متوالی نواخته می شوند]، و اگر آهنگسازی بخواهد برای فیلمش موسیقی مدرنی بسازد باید از این فرمول استفاده کند. برایان تایلر در این فیلم بیشتر از هر وقت دیگری از زیمر و دوستانش الهام گرفته است، کافی ست به نیمه ی پایانی قطعه ی سوم و به صورت کلی به Respect (یکی از کارهای بی نقص آلبوم) گوش دهید تا یاد فیلم های Batman بیافتید.
Making an Entrance را می توان متفاوت ترین (و بهترین) قطعه ی اکشن نیمه ی نخست آلبوم دانست. از دقیقه ی دوم آهنگ به آن طرف با یک موسیقی کاملا غیر قابل پیش بینی طرفید که هر آن ممکن است دچار فراز و فرود شود. نیمه ی نخست آلبوم که پر از آهنگ های اکشن و انرژتیک است با Preparations که در واقع اَنتم بی مصرف ها ست (به نوعی سرود ملی) به پایان می رسد. شنیدن این قطعه با این که ویژگی خاصی ندارد بعد از نزدیک به بیست و پنج دقیقه ی طوفانی به شدت می چسبد.
نیمه ی دوم آلبوم نسبتا از ضرباهنگ پایین تری برخوردار است ولی هم چنان می توانید قطعات پر جنب و جوشی مثل Rescue و Escape را پیدا کنید. Bad Way to Live یکی دیگر از آن قطعاتی ست که به راحتی می تواند در فیلم های بتمن استفاده شود. استفاده ی به جا از سینتی سایزرها و اضافه شدن پیانو به اواخر قطعه باعث به وجود آمدن یکی از کارهای خوب و متفاوت آلبوم شده است.
از ویژگی های مثبت این مجموعه می توان به کیفیت موسیقایی خوب تمامی آهنگ ها اشاره کرد. تایلر به عنوان تهیه کننده ی آلبوم سعی کرده تا حد امکان از قرار دادن قطعات اصطلاحا "فیلر" (یا به قول خودمان آلبوم پُر کنی) دوری کند. بی مصرف ها 2 نسبت به نسخه ی قبلش چه از نظر فیلم و چه از نظر موسیقی پیشرفت خوبی داشته است، این بار با آلبوم تیره تری طرفیم که شباهت های زیادی به Battle: LA، از کارهای قبلی برایان تایلر دارد.
از نقاط ضعف آلبوم می توان به نبود آهنگ های غیر ارکسترال مثل The Contact و Lee and Lacy از قسمت قبل اشاره کرد و این که آلبوم چیز جدیدی نسبت به نسخه ی قبل ندارد ولی تا جایی که امکان داشت، کاستی ها را جبران کرد. اگر دنبال آرامش می گردید به هیج وجه به این آلبوم فکر نکنید.
پی نوشت: James Newton Howard آهنگساز بزرگ و قابل احترامی ست (هنوز هم از شنیدن The Last Airbender مثل روز اول لذت می برم) ولی یک لحظه تصور کنید به جای او، Brian Tyler در کنار هانس زیمر می نشست و برای مردم شهر گاتهام می نواخت!
نویسنده: فراز صارمی/مجله معنای موسیقی
دسته بندی : نقد و بررسی